Tzarina vertelt

“Ik dacht dat ik een whippet was maar ik ben een barzoi”

Tzarina vertelt: 

Op 7 januari kregen mijn baasje en vrouwtje een whippetpupje Stacey, maar wisten nog niet dat ik 6 januari, de dag ervoor, geboren was. Ze wisten ook nog niet dat ik uiteindelijk bij hen in huis zou komen.

Gelukkig hebben ze besloten mij te komen halen en ik trof het met een leuke vriendin die precies 2 maanden ouder was dan ik.

Ook Skippy en Cheetah, twee whippetreuen, woonden er, maar het klikte lekker met Stacey, een brindle teefje. We speelden altijd samen, sliepen samen, aten samen, renden samen, en ik leerde de behendigheden en snelheden van de whippet. Samen trainden we ook binnen met een heel groot flosstouw. We konden er niet genoeg van krijgen. Goed voor de conditie en uithoudingsvermogen. We waren gewoon als twee zusjes.
Het vrouwtje moest ons soms gewoon even apart houden zodat ik even rust kreeg, want Stacey vond het zo leuk en bleef maar doorgaan.
Als we buiten samen renden ging het enorm hard, Stacey is namelijk een dochter van twee renkampioenen, haar vader is wereldkampioen 2012 (Bucefales), ook haar moeder heeft behoorlijk wat kampioenstitels. Dus je kunt wel nagaan, die kleine Stacey rende de reuen (1 en 2 jaar ouder dan zij) er met gemak uit. Het zit gewoon in haar bloed. Nou, dat rennen vind ik ook wel leuk. Op een mooie zomerse dag, ik zal het nooit vergeten, 24 juli, crosten we samen rond het huis door de tuin, ik dacht die Stacey haal ik wel in door de bocht af te snijden, Oei, toen klapte ik met mijn knie tegen een rand, o, o, o, ik kermde het uit van de pijn. Nou, dat was niet goed en dat zagen mijn baasje en het vrouwtje ook wel. Die hebben me meegenomen naar de dierenarts die mij niet kon aanraken zo’n pijn had ik. Ze moesten foto’s maken, toen werd ik suf. Wat bleek, er was een stuk van mijn knie afgebroken. Dus moest ik geopereerd worden, maar ja, vakantietijd, geen specialist op de kliniek in Sneek, dus naar Leeuwarden waar de orthopedisch chirurg zijn laatste dag voor zijn vakantie had. Weer moest ik in de auto met al die pijn, een en al ellende. Wat een aardige man was die dierenarts daar in Leeuwarden, hij had altijd met windhonden gewerkt en vond mij wel heel mooi en lief, ik leek wel een veulentje, maar huppelen kon ik niet meer. Weer werd ik helemaal suf gemaakt en toen ik wakker werd stond mijn vrouwtje daar, gelukkig. Maar ik voelde niets meer en de pijn aan mijn knie was anders. Elke dag moest ik rare snoepjes eten, maar die kregen de anderen lekker niet. Ik mocht niet meer met Stacey spelen en Stacey snapte maar niet waarom ik niet met haar kon spelen, wel rook ze natuurlijk een verschrikkelijk grote wond. Wat had die aardige dierenarts nou gedaan? Hij had mijn pootje kaal geschoren en kon ik er weer bijna op staan. Ik moest absolute rust houden en mocht alleen naar de toilet heen en weer lopen en dat was alles. Ik hoorde het baasje tegen mijn vrouwtje zeggen dat er twee schilderijhaken in mijn knie zaten en dat er nog een draadje door mijn bot geboord was. Dat moest omdat ik nog groeide, ik was pas 6 maanden oud. Tja, ik snap er niets van. Het was echt niet prettig, soms kermde ik nog van de pijn, dan gaf mijn vrouwtje weer een extra snoepje en ging het wel weer. Langzaam kon ik mijn pootje weer gebruiken, bij de controle zei die aardige dierenarts dat het goed leek te gaan, alleen een haakje was verbogen (had ik nou toch nog gek gedaan?). Op 20 augustus neemt het vrouwtje Stacey en Cheetah weer mee om ze bij de ‘Brekken’ (natuurgebied) te laten rennen.
Cheetah komt na een half uur bebloed terug en kijkt heel treurig, is angstig en stil. Een tijdje later komt het vrouwtje met Stacey terug, haar lijfje kapot, twee pootjes compleet ontveld en haar buik komt naar buiten. Ze beweegt niet meer, maar misschien slaapt ze nog. Ik snuffel bij haar maar ze blijft maar stil liggen. En ze is ook nog koud. Mijn lief Stacey zusje, wat is er? Waarom zie je mij niet meer? Ik ben het, je vriendinnetje Tzarina! Waarom zeg je niets meer? Wat is er met je gebeurd? Ik zie de vrouwtjes heel bedroefd, ik zie water uit hun ogen komen. Het baasje is houten planken aan het zagen en maakt een vierkant kistje en legt Stacey erin. Waarom moet ze daarin slapen?
De volgende dag maakt het baasje een kuil en zet het kistje met Stacey erin en ik snuffel aan haar. Ook Skippy en Cheetah staan erbij, het lijkt of we afscheid van haar moeten nemen, maar waarom, hoe kan dat nou? Sínticha gooit er zand op en ik snap er niets van. De speelstokjes van Stacey zetten ze als een kruisje bovenop het bergje. Maar ik blijf bij je staan, Stacey, tot je weer terugkomt. We moeten naar binnen en dan vertelt Cheetah eindelijk wat er gebeurd is. Vrouwtje ging eerst Sínticha van school halen en op de terugweg liet ze bij de’ Brekken’ waar we altijd lekker kunnen rennen, je weet wel dat fiets/voetpad, Stacey los, eindelijk kon zij rennen, ik nog niet, ik mocht later, eerst Stacey omdat het vrouwtje haar beloofd had dat zij het eerst mocht rennen.
Opeens kwam over dat fietspad een giant tractor en Stacey rende, sprong, nam haakse bochten en was zo blij om lekker uit te kunnen rennen, schoot bijna tegen de voorwielen van de tractor maar was sneller en toen ze opnieuw in de buurt van de tractor kwam reed deze gewoon over haar heen, het vrouwtje schreeuwde dat hij moest stoppen en toen remde hij op haar, het vrouwtje riep: “ achteruit”, toen ging hij eerst nog vooruit omdat hij de versnelling vooruit had staan, en ging toen achteruit opnieuw over haar heen. Vrouwtje had mij vast en Sínticha gilde het uit, alles gebeurde een paar meter voor ons. We probeerden Stacey te redden, ze kermde en schreeuwde, het vrouwtje heeft haar opgetild in haar armen en Sínticha heeft mij meegenomen, we zijn naar de auto gelopen ongeveer 1 km en toen terug naar huis gecrost. Zo ben ik thuisgekomen en het vrouwtje is doorgereden naar de dierenkliniek in Sneek. 

Tzarina vertelt verder: 

Elke ochtend voor het uitgaan ga ik eerst naar het grafje van mijn vriendinnetje. Ik vind het zo erg dat mijn maatje er niet meer is.
Het is heel stil in huis, iedereen is verschrikkelijk bedroefd.
Begin september en eind september moest ik weer ter controle in Leeuwarden, de breuk was goed genezen. 

Op dierendag nog wel werd ik weer suf gemaakt en is er weer in mijn knie gesneden. Dat vond ik niet leuk. Ik mag er niet aan likken dus heeft het vrouwtje mij met witte lappen en plakrommel ingepakt en ik moest nog een broekje aan ook. Nou, toevallig ben ik een barzoi en dit pik 

ik niet. Wacht maar tot ze weg is, ik haal het er zo weer af. Dan kan ik eindelijk de wond likken. Toen het vrouwtje het zag heeft ze me weer ingepakt, leuk spelletje, vannacht moet ze toch slapen.
De volgende dag weer mee in de auto, weer naar die aardige man, hoewel, nu gaat hij met een naald door mijn vel met een touwtje. Wat is dat nou? Daar heb ik dus geen zin in, wacht maar. Zodra ik de kans zie, zal ik ze, ik haal die draadjes er gewoon uit. Nog een keer terug in de auto, weer hechtingen en nog wat extra tape, nu word ik heel goed in de gaten gehouden, dank je wel Skippy dat je het vrouwtje weggelokt had, nu had ik aan anderhalve minuut genoeg om alles weg te halen, en o ja, een kap op mijn kop dat is helemaal een lachertje. Vrouwtje heeft nog zalf op de wond gedaan en ook die lik ik er gauw af.
Iedereen is blij dat de wond na ruim een maand dicht zit, ik ook, kan ik eindelijk weer rennen! En weet je, het baasje en het vrouwtje hebben mij een nieuw vriendinnetje gegeven, Samantha, ze is twee maanden jonger dan ik. We kunnen goed met elkaar. Hopelijk blijft ze altijd mijn kameraadje! 

Tzarina Leibbrand
Bedankt vrouwtje (Maria) voor het typen